Siedziba gminy w powiecie krośnieńskim. Wieś położona w dolinie Wisłoka, u stóp Góry Marynkowskiej. Lokowana około 1350 roku, na prawie magdeburskim, przez króla Kazimierza Wielkiego. Została zasiedlona przez osadników z Saksonii. Z upływem czasu nastąpiła asymilacja przybyszów z miejscową ludnością i zatracili oni zupełnie odrębność etniczną i umiejętność posługiwania się językiem niemieckim. Z tego powodu zaczęto ich określać nazwą Głuchoniemcy. Wincenty Pol, w wydanym w 1869 roku „Historycznym obszarze Polski" pisze: Na obszarze Wisłoki uderza nas fakt inny; całą tę okolicę, którą obszar Wisłoki, Ropy, Jasiołki i średniego Wisłoka zajmuje, osiedli tak zwani Głuchoniemcy /.../ Cała okolica Głuchoniemców jest nowo-siedlinami Sasów, jakoż strój przechowali ten sam co węgierscy i siedmiogodzcy Sasi /.../ cały ten lud mówi dzisiaj na Głuchniemcach najczystszą mową polską dialektu małopolskiego i lubo z postaci odmienny i aż dotąd Głuchoniemcami zwany, nie zachował ani w mowie ani w obyczajach śladów pierwotnego swego pochodzenia.

Wieś położona jest przy szosie Krosno – Strzyżów, sąsiaduje z Dobrzechowem i zajmuje fragment doliny Wisłoka oraz opadające ku niej, łagodne zbocza. Pierwsza wzmianka o Kożuchowie pochodzi z 1279 roku i zawarta jest w dokumencie, potwierdzającym prawo pobierania dziesięciny przez klasztor w Koprzywnicy. W XIV wieku Kożuchów, podobnie jak szereg pobliskich wsi, należał do Bogoriów. Następnie, jako posag Katarzyny z Bogoriów przeszedł w ręce Jakuba Trzecieskiego. Trzeciescy byli właścicielami Kożuchowa do początków XVIII wieku. Z zachowanej umowy spadkowej z 1740 roku dowiadujemy się, że wieś, określona jako „dobra", posiadała dwór, browar, młyn i karczmę. Nie wiadomo, kiedy zbudowany został dwór. Prawdopodobnie był to budynek drewniany, który, z uwagi na zły stan techniczny został rozebrany na początku XIX wieku, ustępując miejsca nowemu, murowanemu.

Wieś położona w dolinie Łęgu, pośród podmokłych łąk i stawów, w sąsiedztwie ocalałych fragmentów Puszczy Sandomierskiej. Wspomniana przez Jana Długosza jako Grayczowa Wola, należała do Stanisława Kot-Wolskiego herbu Rawicz. W XIX w. wchodziła w skład dóbr Dolańskich. Na przełomie XVIII i XIX wieku wzniesiono w Kotowej Woli murowany, parterowy dwór, na rzucie prostokąta. Boczną elewacje poprzedzała kryta, kolumnowa galeria, na osiach dłuższych elewacji znajdowały się wydatne ryzality z trójkątnymi zwieńczeniami. Kanelowane pilastry, profilowane obramienia okien, kostkowy gzyms podokapowy tworzyły harmonijną dekorację budowali. Wokół dworu rozciągał się ogród ze stawem, strumykiem i okazami drzew. Dwór przechodził różne koleje losu.

Wieś położona w szerokiej dolinie Sanu, na Pogórzu Dynowskim. Badania archeologiczne potwierdzają istnienie w tym rejonie osadnictwa od epoki brązu po średniowiecze. Bachórz należał do dóbr Wapowskich, następnie Krasickich, Dunin-Borkowskich i w końcu Skrzyńskich. Skrzyńscy byli również właścicielami pobliskiego Nozdrzca, gdzie wznieśli okazały pałac, który, choć przebudowany, istnieje do dziś. Należały do nich także dobra w Gorlickiem, które pod koniec XIX wieku, za sprawą odkrycia bogatych złóż ropy naftowej, okazały się być prawdziwą żyłą złota. W Zagórzanach zbudowali Skrzyńscy pałac, otoczony wspaniałym parkiem z okazami wielosetletnich dębów. Budowla ta przechodziła różne koleje losu, ostatecznie jednak doczekała się nowego właściciela i remontu. Najbardziej znanym przedstawicielem rodu był Aleksander Skrzyński ( 1882 – 1931 ), prawnik, dyplomata, na początku XX wieku poseł austriacki w Watykanie. Pełniąc tę funkcję poznał Artura Rubinsteina i pomagał artyście, organizując mu koncerty we Włoszech. Po odzyskaniu niepodległości Aleksander Skrzyński wszedł w skład rządu Ignacego Paderewskiego. Był posłem Polski w Rumunii, następnie ministrem spraw zagranicznych, a w latach 1925-1926 sprawował urząd premiera polskiego rządu.