Po prawej stronie drogi Wiśniowa – Ropczyce, między Glinikiem i Łączkami Kucharskimi, na stromym wzgórzu, widnieją resztki parku krajobrazowego. Część drzewostanu wycięto, ostały się jednak pomnikowe dęby i lipy, mogące zaświadczyć o XVIII-wiecznym rodowodzie parku. U podnóża wzniesienia pozostały ślady stawów dworskich – teraz bagnista łączka zarośnięta łoziną, pomiędzy którą prześwitują oczka wodne. W głębi wąskiej doliny potoku Broniszowianka rozłożyła się wieś Broniszów, jedna z najstarszych w regionie, wzmiankowana już w 1252 roku.

Wieś, siedziba gminy, położona w obrębie dawnej Puszczy Sandomierskiej, pośród rozległych masywów leśnych, w szerokiej dolinie rzeki Łęg. Lokowana około 1740 roku, kiedy to sieć osadnicza w puszczy była już ukształtowana. Należała do dóbr królewskich, przejętych po I rozbiorze Polski przez rząd austriacki. Bojanów, podobnie jak inne wsie królewskie, został wystawiony na sprzedaż ale nie mógł dłuższy czas znaleźć nabywcy z powodu nieurodzajnych gleb i mocno przetrzebionych lasów. Tereny te uchodziły za nadające się świetnie do polowań na głuszce, co jednak nie stanowiło wystarczającej zachęty do ich kupna. Dopiero w 1835 roku Michał Koskowski, skuszony niską ceną i pięknymi krajobrazami, nabył Bojanów. Wkrótce jednak zmarł i Bojanów stał się majątkiem posagowym jego córki Wandy, zamężnej z Antonim Piotrem Ferdynandem Komorowskim. Małżonkowie osiedli jednak w pobliskich Stanach, ponieważ w Bojanowie nie było dworu.

Wieś lokowana w 1436 roku, na prawie wołoskim. Należała do Kmitów, posiadających rozległe dobra w górnym dorzeczu Sanu. Dziś jest to miejscowość turystyczna, usytuowana między zaporami wodnymi w Solinie i Myczkowcach. Miejsce w literaturze polskiej zapewnił Bóbrce Józef Bliziński (1827-1893), pisarz, publicysta, autor m.in. komedii „Pan Damazy". Urodzony w Warszawie, młodość spędził na Kujawach, gdzie w 1845 roku odziedziczył dwie wsie – Chocień i Bodzanówek.