Wieś położona u stóp wzniesienia Budyń, z którego podziwiać można rozległą panoramę doliny Wisłoki i majaczące w oddali masywy Beskidu Niskiego. Lokacja Zwiernika nastąpiła prawdopodobnie w połowie XIV wieku. Szybki rozwój wsi zaowocował, kilkanaście lat później, budową niewielkiego, drewnianego kościoła i erygowaniem parafii. Świątynia spłonęła w 1885 roku, a jej miejsce zajął XVII-wieczny kościół przeniesiony z Padwi koło Mielca. W miejscowości tej zbudowano okazałą, murowaną świątynię i stara przeznaczona była do rozbiórki. I wówczas pojawili się parafianie ze Zwiernika, gotowi rozebrać obiekt i jeszcze za niego zapłacić. Transakcja była korzystna dla obu stron: padwianie pozbyli się niepotrzebnego kościoła i dodatkowo otrzymali pieniądze, zaś mieszkańcom Zwiernika wyszło znacznie taniej przewieźć i ponownie zmontować drewnianą konstrukcję, niż budować od podstaw. Kościół stoi do tej pory i jest cennym obiektem architektury sakralnej Podkarpacia.

Osada powstała w XIII wieku, a na początku XIV wieku Władysław Łokietek nadał wieś Klemensowi Gryficie. Klemens ufundował parafię, wzmiankowaną w 1344 roku. W XVI wieku Zassów posiadał już prawa miejskie. Jego centrum stanowił obszerny rynek, otoczony parterową zabudową. Odbywały się tu, słynne ca cała okolicę, jarmarki. Małomiasteczkowy charakter Zassowa przetrwał do wieku XIX, a i dzisiaj widoczne są jeszcze ślady dawnego założenia przestrzennego. W XVIII wieku powstał w Zassowie dwór. Była to barokowa budowla wzniesiona, być może, z wykorzystaniem starszych, renesansowych elementów poprzedniego obiektu. Również w XVIII wieku założono, wokół dworu, rozległy park krajobrazowy ze stawami, alejkami, egzotycznymi gatunkami drzew.

Wieś wzmiankowana w 1581 roku jako „Zdzar", a w 1591- „Zdzar alias Zdzarowka koło Białego Boru". Osada założona na wykarczowanym i wypalonym fragmencie puszczy, stąd jej nazwa. Znajdowała się w dobrach Ligęzów, potem – Firlejów. W I połowie XIX wieku zbudowano w Żarówce dwór. Był to parterowy, murowano-drewniany obiekt na rzucie prostokąta, otoczony ogrodem, w którym założono dwa stawy. W połowie XIX wieku dobra Żarówki należały do Boguszów a ich dzierżawcą był Wojciech Bieliński. W czasie rabacji galicyjskiej gromada uzbrojonych w widły, cepy, siekiery i pałki chłopów napadła na dwór. Zamordowano Wojciecha Bielińskiego oraz przebywających tam właścicieli i dzierżawców z Dulczy Wielkiej i Zadusznik. Splądrowano i ograbiono dwór i zabudowania gospodarcze.

W XV wieku Tarnowscy założyli wieś, która potem przeszła w ręce Ocieskich jako Ocieka. W jej sąsiedztwie powstała osada leśna, wchodząca w skład dóbr Ocieskich. Najpierw była przysiółkiem Ocieki, następnie odrębną wsią – Wolą Ociecką. Na początku XIX wieku wieś stała się własnością Romerów, którzy wznieśli tutaj murowany dwór, otoczony dość rozległym parkiem krajobrazowym. Dwór był parterowy, zbudowany na planie prostokąta, nakryty dwuspadowym dachem. Południową fasadę zdobił portyk wsparty na czterech, toskańskich kolumnach, osłaniający wejście główne. Na skraju parku Romerowie zbudowali kaplicę, zachowaną w pierwotnym kształcie do dziś. Wyróżnia się spośród tego typu obiektów oryginalnością architektury. Elewacja frontowa, poprzedzona wgłębnym portykiem, wspartym na dwóch parach kolumn, nakrytym daszkiem, ma mocno rozczłonkowany, bogaty szczyt – dwustrefowy, dekorowany spływami i obeliskami , ciężki, wręcz monumentalny nadaje kaplicy powagi, bardziej odpowiedniej dla kościoła.