Wieś położona nad potokami Kalniczka i Tarnawka, w malowniczym bieszczadzkim pejzażu. Stała się znana dzięki poecie Wincentemu Polowi. Pol, uczestnik powstania listopadowego, po upadku tego patriotycznego zrywu, znalazł się na emigracji. Dłuższy czas przebywał w Dreźnie, gdzie poznał Adama Mickiewicza, pracującego właśnie nad „Panem Tadeuszem". Wieszcz przeczytał z zainteresowaniem młodzieńcze utwory Pola, ocenił je przychylnie i zachęcił poetę do dalszej działalności twórczej. Pol wrócił do ojczyzny ale nie mógł sobie znaleźć miejsca, więc podróżował, odwiedzał znajomych i przyjaciół, czując narastające zniechęcenie. Podczas jednej z wypraw poznał hr. Ksawerego Krasickiego, właściciela rozległych dóbr, m.in. Dubiecka, Bachórca i zamku w Lesku. Krasicki udzielał pomocy byłym powstańcom, uciekinierom z zaboru rosyjskiego, emigrantom. Los poety bardzo go przejął, zaprosił więc Pola do Dubiecka, a następnie złożył mu listowną propozycję:

Wieś lokowana w II połowie XVI wieku, należała do dóbr Mieleckich. W XVIII wieku zbudowano dwór – Przybysz, zlokalizowany w obrębie XVII-wiecznego parku. Budynek, zwrócony fasadą na południe, założono na rzucie prostokąta, z wystającymi przed ścianę południową dwoma ryzalitami i alkierzem. Zbudowany z drewna modrzewiowego, na podmurówce z cegły, miał otynkowane ściany i kryty gontem łamany dach, w typie polskim. Był obiektem parterowym. Wnętrza, przykryte płaskimi stropami, nie posiadały żadnej dekoracji. W kilku salach znajdowały się natomiast klasycystyczne kominki. Architekturę dworu cechowała zwartość i jednorodność koncepcji, zrealizowanej z pełną konsekwencją.

Wieś założył około 1674 roku Aleksander Michał Lubomirski, starosta sandomierski, osadzając w niej „poddanych swoich dziedzicznych z klucza kolbuszowskiego". Osada powstała w sąsiedztwie istniejącej już huty szkła. Żywot tego zakładu dobiegał, niestety, końca. Co prawda piasku do produkcji szkła nie brakowało ale kończyły się zasoby twardego drewna, którym opalano piece hutnicze. Wycięto większość buków, grabów i dębów, pozostały sosny, nie nadające się do tego celu. Wieś posiadała młyn wodny, browar i karczmę. Zmieniali się często właściciele Huty.

W XV wieku Góra Ropczycka wchodziła w skład dóbr królewskich i liczyła 14 zagród, posiadała też karczmę. Po najeździe szwedzkim wieś podupadła i w czasie lustracji Góry napisano: „Był stawek nad młynem... k temu sadzawek 4. Teraz ten stawek, tarliska i sadzawki całe pozarastały, non fructi ficant.... Były 2 sady przy dworze, które gdy obrodziły czyniły pożytku po fl. 10. Teraz, iż drzewina powysychała non fructi ficant. Chmielnik cale zaginął...".