Osada powstała pod koniec XIII wieku, a w połowie XIV stulecia dobra dynowskie weszły w skład ogromnego latyfundium Kmitów. W 1496 roku kupił je Jan Amor Tarnowski, kasztelan krakowski, zaś w 1532 roku klucz dynowski przejęli Wapowscy. Częste zmiany własnościowe nie sprzyjały rozwojowi miasta, a prawdziwą klęską były, powtarzające się najazdy obcych wojsk. W 1657 roku zniszczyły Dynów oddziały węgierskie Jerzego II Rakoczego, a w 1672 – Tatarzy dowodzeni przez sułtana Safę Gereja. W 1686 roku Jerzy Krasicki zapisał przed śmiercią posiadłość dynowską swojej żonie Teofili z Czartoryskich. Ta wyszła ponownie za mąż za księcia Grzegorza Antoniego Ogińskiego i w ten sposób Dynów znalazł się w posiadaniu Ogińskich.

To jedna z najstarszych wsi powiatu strzyżowskiego, pierwsza o niej wzmianka pochodzi z 1277 roku. Początkowo należała do Bogoriów, później, do końca XVIII wieku - cystersów z Koprzywnicy. Kolejnymi właścicielami Dobrzechowa byli Skrzyńscy. W 1834 roku dobra dobrzechowskie wniosła w posagu do małżeństwa z Andrzejem Edwardem Koźmianem, Teofila ze Skrzyńskich. Położona na skraju wsi, na łagodnym stoku, posiadłość obejmowała piękny park krajobrazowy z licznymi okazami starych dębów i lip. W parku, tuż przy drodze stała murowana kaplica, zaś w głębi, za kurtyną zieleni krył się drewniany dwór, osadzony na kamiennej podmurówce. Miał wysoki, stromy dach z pokryciem gontowym, oszkloną werandą od frontu i taras przy elewacji ogrodowej.

Wieś położona na prawym brzegu Sanu, w szerokiej dolinie spiętej klamrą Pogórza. W XV wieku jej właścicielami byli Kmitowie, a w 1564 roku przeszła w ręce Stadnickich. W II połowie XVI wieku Stanisław Stadnicki – słynny w całej Małopolsce warchoł, wichrzyciel i zabijaka, zwany „diabłem łańcuckim", zbudował w Dąbrówce dwór obronny. Murowany z kamienia i cegły, na rzucie kwadratu obiekt, stanął na zboczu niewysokiego wzgórza. Wokół zamku Stadnicki założył ogród. W latach 1626-1633 Stadniccy rozbudowali założenie. Powstał zamek o trzech skrzydłach i dwóch narożnych bastejach, a dwór został włączony w obręb kompleksu.

Dokładna data lokacji wsi nie jest znana, zapewne istniała ona już pod koniec XIV wieku. W połowie XIV wieku należała do bratanków kanclerza królewskiego Janusza Suchegowilka. Wymieniona w dokumentach z 1441 roku jako własność Kobylańskich. W 1498 roku właścicielką Chorkówki była Katarzyna Kolanowska, następnie przeszła w ręce Targowickich. Zniszczona w czasie najazdu węgierskiego w 1657 roku, długo nie mogła podnieść się z upadku. W XIX wieku należała do Bobrowskich. W 1865 roku Napoleon Bobrowski sprzedał Chorkówkę i folwark Leśniówka Ignacemu Łukasiewiczowi, który w 1854 roku założył „kopalnię oleju skalnego" w sąsiedniej Bóbrce. Nabywszy posiadłość, Łukasiewicz rozpoczął budowę destylarni czyli rafinerii ropy naftowej. Przystąpił też do wznoszenia dworu, w którym zamierzał osiąść na stałe. Projekt obiektu wykonał znany wówczas inżynier architekt z Krakowa, Aleksander Gebauer, który osobiście nadzorował budowę.